het zorgenhuis

Het leren verloopt voor sommige kinderen niet steeds vanzelfsprekend. Een logopediste kan helpen met het verwerken en automatiseren van de schoolse vaardigheden, zoals technisch lezen, begrijpend lezen, spelling en rekenen.

Soms is er sprake van een leerstoornis. Na minstens zes maanden logopedische begeleiding kan in samenspraak met school, CLB, … worden bekeken of er sprake is van een leerstoornis.

Dyslexie is een stoornis, die gekenmerkt wordt door een hardnekkig probleem met het aanleren en het accuraat en/of vlot toepassen van het lezen en/of het spellen op woordniveau.

Kinderen met dyscalculie hebben ernstige en hardnekkige problemen met het leren rekenen, die zich kunnen voordoen binnen verschillende rekendomeinen.

Taalproblemen kunnen zowel bij kinderen als bij volwassenen voorkomen. Bij kinderen spreken we meestal van een taalontwikkelingsprobleem. Bij volwassenen gaat het over een verworven taalprobleem. Dit zien we na een hersenbloeding of een hersentrauma.

Taalontwikkelingsproblemen kunnen zich op twee verschillende domeinen situeren. We hebben problemen met het begrijpen van de taal of problemen met het produceren van de taal.

Bij de verworven taalstoornissen (afasie) beschikt de persoon in tegenstelling tot aangeboren of ontwikkelingsstoornissen voor het ontstaan van de stoornis over een normale taal. Mensen met afasie kunnen problemen hebben met het spreken, begrijpen, lezen en/of schrijven.

Leren praten is een complex proces waarbij kinderen eerst de bouwstenen (klanken) moeten leren om daarna verder te bouwen tot woorden en zinnen. We leren praten door onze omgeving te imiteren. Bij articulatie hebben we twee verschillende stoornissen.

Bij de fonetische stoornissen maak je een fout tegen een bepaalde klank. Je bent niet instaat om deze klank correct te produceren.

Bij fonologische stoornissen maak je fouten tegen klankcombinatie. Je bent instaat om de letter afzonderlijk uit te spreken, maar kan deze in woorden niet steeds correct toepassen.

Afwijkende mondgewoontes zijn gewoontes die een negatieve invloed hebben op de stand van de tanden, het spreken, het gehoor en de gezondheid. Habitueel openmondgedrag, foutief slik- of kauwpatroon, duim- en vingerzuigen en nagelbijten zijn een paar voorbeelden van afwijkende mondgewoontes.

Dysartrie is een spraakstoornis veroorzaakt door een beschadiging van het zenuwstelsel (bijvoorbeeld ten ten gevolge van een hersenbloeding, hersentrauma, zenuwziekte (MS, ALS…), ziekte van Parkinson…). De spieren die u nodig heeft voor de ademhaling, het slikken, de articulatie en/of de stemgeving functioneren onvoldoende.

Spraakapraxie is een spraakstoornis waarbij, ook ten gevolgde van een hersenletsel, de persoon problemen heeft met het doelbewust produceren van articulatiebewegingen. De spieren werken wel, maar het aansturen ervan is verstoord.

Wanneer er moeilijkheden optreden bij de slikactie (ten gevolge van bijvoorbeeld een hersenbloeding, oncologische problematieken in het hoofd-halsgebied, neurologische aandoeningen…) spreken we van dysfagie of slikstoornissen. Het belangrijkste gevolg van slikstoornissen is het verslikken, waarbij voedsel/drinken in de luchtpijp terecht kan komen.

Mimetherapie is een behandeling gericht op het herstellen van de restverschijnselen die zich voordoen bij een perifere aangezichtsverlamming (facialisparese/-paralyse). Er wordt aangeleerd hoe de patiënt controle kan krijgen over de bewegingen van de aangezichtsspieren tijdens gelaatsuitdrukkingen, praten, eten en drinken.